Minimalistycznie urządzona, przytulna i nieco gwarna miejscówka zrobiła na mnie wrażenie tuż po przekroczeniu progu. Usiedliśmy na designerskich krzesłach do złudzenia przypominających te zaprojektowane przez Charlesa i Ray Eames’ów  i zaczęliśmy wybierać przystawki ze skromnego, aczkolwiek dość konkretnego menu.

Na początek postanowiliśmy rozgrzać się w ten zimowy wieczór kremem  z pomidorów (7zł). Aksamitną zupę z kroplą gęstej śmietany i kiełkami buraka podano już po kilku minutach.

Zamówiliśmy też grzanki z mozzarellą, szynką i rukolą (8zł). Niby proste danie, ale w Suszonych Pomidorach można się nim zachwycić.  Nie znajdziecie tam wędlin z supermarketu – na naszych bagietkach była tradycyjnie przyrządzona szynka z ich własnej wędzarni. Smak dodatków chrupiącego pieczywa został dopełniony pikantną i lekko gorzkawą rukolą. Następnym atutem jest sposób podania – drewniana deska. Ten sam patent wykorzystywany jest przy pizzy. Istnieje możliwość zamówienia pizzy w wersji pół na pół, jednak my zbadaliśmy smak klasycznej Prosciutto funghi (17zł). Cienkie ciasto, pomidorowy sos, mozzarella, pieczarki – świeże i smaczne, ale moim zdaniem sekretem tego dania znów jest wyborna szynka, której na włoskim placku wcale nie brakuje.

Aby zaspokoić nasze podniebienia smakami Italii zjedliśmy jeszcze makaron – Penne pollo spinaci (16zł), który zawiera kurczaka w towarzystwie szpinaku, pietruszki, odrobiny parmezanu i jest oblany śmietanowym sosem (konsystencją i zapachem przypominał mi odrobinę sosy robione na bazie serków topionych). Plus za opcję zamiany makaronu pszennego na razowy.

Pomimo wielu klientów zostaliśmy bardzo sprawnie obsłużeni przez sympatyczne kelnerki. Restauracja ma zaledwie kilkanaście stolików, dlatego w weekendy lub kiedy wybieracie się większym gronem, doradzam rezerwację stolika.